Kijk nou hoe zielig! Ik schiet in de lach en moet denken aan één van mijn mastiffs vroeger, Wubbe, een hele stoere, maar met oh zo’n klein hartje. Op een dag liep ik met hem door Harlingen en opeens zag ik dat hij steeds z’n voorpoot omhoog deed tijdens het lopen, maar zag ik het nou goed? Ja hoor Hij deed het alleen als ik keek. Maar goed we gingen toch maar naar de dierenarts ermee. Het bleek voor 95% aanstellerietus te zijn en voor 5 % een verstuikt teentje. Miss Bera doet hetzelfde, steeds als ik kijk dan gelijk het pootje omhoog en ook een beetje haast schamend schuldig erbij kijken. En zeg nou zelf is het geen aandoenlijke aanblik? Dokter Finkie gaat haar onderzoeken en masseert haar pootje even voorzichtig en ja hoor:
G E N E Z E N !

Dan natuurlijk weer iets supervrolijks. De verjaardag van onze Miss Bera!
Dit schreef ik op facebook, ook naar aanleiding op het vorige stukje en alle lieve hartverwarmende meelevende reacties die ik daar op kreeg:

Heel erg bedankt voor de fijne reacties van jullie allemaal. Het gaat gelukkig heel goed met Bera. Gisteren heeft ze veel overgegeven, logisch wel denk ik, maar vandaag eet ze weer als de beste! En wat dacht je wat? Onze fotomodel is jarig vandaag! Miss Bera 9 jaar! Mijn sweet baby, van harte gefeliciteerd en dat we nog lang van je knuffelvachtje mogen genieten en van je oneindige pretoogjes en je dansereslenigestoereatletische lijfje.

Stukje gisteren geschreven op mijn Facebookpagina:

Meestal schrijf ik vrolijke dingen of iets minder vrolijk maar dan toch met een kwinkslagje, zodat je erom kan lachen na die tijd. Ik hou ook niet van negatieve dingen. Ben soms zelfs TE optimistisch. Code rood ken ik eigenlijk niet. Ik heb het er wel es over met Twent Heimer, bij sommigen is het glas altijd half vol en bij andere altijd half leeg, nou bij mij stroomt het glas gewoon over… Maar wat ik nu ga opschrijven is zo erg, dat je er helemaal niets maar dan ook niets vrolijks bij kan bedenken. Mijn allerliefste echt allerzoetste Bera is vanmiddag bijna verdronken. Ze werd overvallen in ons lievelingsbos, bij Wehe den Hoorn, door gemuilkorfde staffordshires en een gemuilkorfde rottweiler. Ze liepen los en ik zou net Skaga dan ook maar weer loslaten toen het gebeurde. Ze dreven Bera hardhandig met z’n allen het water in en kopje onder. Bera is zeker minuten lang onder water geweest. Wat een rotsituatie. Ik heb m’n longen uit m’n lijf geschreeuwd en Wim ging er bijna in toen opeens de honden van haar af gingen en ze weer boven kwam. De doodsangst stond op haar wit weggetrokken bekje… Wat ik toen heb gedaan is toch contact gezocht met de eigenaren, eerst keihard scheldend, ook omdat ze gewoon doorliepen… één meisje bleef wat achter en wachtte toch op mij. Wim bracht inmiddels de hondjes naar de camper terug. Bij haar aankomend keek ik in een heel lief zacht open gezicht en heb ik sorry gezegd voor mijn schreeuwen en scheldwoorden en zij zei ook sorry voor het gebeurde. Het andere ook heel aardig meisje kwam ook dichterbij en zo kon ik toch es vragen waarom ze überhaupt gemuilkorfd waren. Nou dat was vanwege het ras, maar vervolgens hadden ze helemaal geen riemen mee, wat me weer woest maakte. Het waren geen killers zeiden ze, nee, maar ik hoop toch wel dat ik tot ze door heb kunnen dringen dat het bijna te laat was in dit geval, even later en Beertje was dood geweest. Ik heb ze ook laten beloven dat ze voortaan altijd riemen mee nemen. Maar eerlijk? Ik hoop ze nooit meer tegen te komen.
Mijn Beertje, het had niet veel gescheeld. We hebben samen gehuild, van verdriet, van blijdschap en van shock. En we vieren het leven weer opnieuw met volle teugen!