Hoedster

Zie je het ook? Het liefste snoetje, de liefste uitdrukking van onze Miss Bera? Zij is dan ook echt de allerliefste thuis en ook de hoedster. Miss Bera past op iedereen, trekt je aan je kleding als je mee moet. Zwemt bv om Skaga heen om haar af te flanken als ze te ver gaat. Dat doet ze ook met mij, als we samen zwemmen, dan bijt ze me zachtjes in m’n arm om me mee terug te trekken. Of aan m’n badpak. Soms is het ook wel eens hoogst irritant. Gaan we bv met de camper weg en dat Wim voorruit gaat om de honden alvast in de bus te doen, dan wil Bera nog niet mee. Zij gaat als laatste de deur uit en let op , in dit geval op mij, of iedereen mee is. HKH Freyja II heeft hier ook een handje van, loopt ook het liefst pas mee als ze zeker weet dat het vrouwtje ook meegaat. Maar Frey hangt erg aan me, dus dat is een iets andere reden. Voor Bera is het echt hoeden. Mijn vriendin in Twente, Mieke Boode, wees me erop, toen ze zag dat Bera naast Skaga zwom en haar helemaal in de gaten hield, haar ook af flankte. Gek genoeg dat het dan met schapendrijflessen niet echt met haar lukt. Maar dat is volgens de experts intelligentie van haar, omdat de schapen op les al op een kloetje staan en zij het nutteloos vindt.
Als extraatje een verhaal uit mijn boekje ‘SPUUG’ hieronder. ‘Hulpherder’ Als je het hele boekje wilt bestellen kan dat bij Bol.com

HULPHERDER

Het vrouwtje wil hulpherder worden op de Drentse hei en daarom gaan we naar Uffelte voor een vrijblijvende schapendrijfles. Ik doe m’n oude kleren aan en neem natuurlijk ook alle camera’s mee. Het is wat wisselvallig weer, dus de oude schoenen gaan ook aan en het wind- en regendichte jack gaat in de tas. Veel broodjes in de trommel, want stel je voor, het is wel 1½ uur rijden. De honden staan te trappelen van ongeduld. Ze hebben altijd gelijk door dat er wat aan de hand is. Ook als we echt op reis gaan, dan zijn we meestal al dagen van tevoren van alles aan het regelen en inpakken. En ohohoh, stel je eens voor dat we de meisjes zouden vergeten. Dus gaan ze al uit voorzorg stijf tegen de voordeur aanliggen, dan kunnen we niet om hun heen. Ook nu liggen ze voor de deur en met grote ogen volgen ze ons in elke beweging. Dan is het zover. Ze weten het precies. Het geluid van de autosleutels of het zoeken naar de leesbrillen, het omdoen van de schoudertas, allemaal seintjes dat we bijna gaan.

Soms stuur ik ze expres op de bank en zeg dat ze thuis moeten blijven. Heel gemeen, ik weet het, maar hun beledigde gezichtjes, die blikken: onbetaalbaar. Als ik dan in een deuk lig van het lachen, springen ze gelijk opgelucht van de bank en beginnen luid vrolijk mee te blaffen. Eenmaal in de auto gaan we gezellig tegen elkaar aanzitten en rijdt Finkers ons naar het heideland.

Het wordt een heerlijke rit, dwars door het Drentse landschap en hoe dichter we bij de plaats van bestemming komen hoe mooier de natuur. We hebben er echt zin in!

Eenmaal aangekomen op een grote boerenhoeve, zien we de schaapjes in de verte al staan. HKH Freyja II blijft in de auto, ze mag niet mee, want dat leidt alleen maar af. Trots, met mooie Miss Bera, loop ik het schapenerf op naar de gezellig uitziende leraar Jaap. We drinken eerst wat thee en kletsen wat. Bera gaat ongeduldig mopperend naast me liggen. Tja, dit hadden we natuurlijk niet zo afgesproken. Aktie, dat zouden we gaan doen. Toch?

Inmiddels regent het pijpenstelen, dus wachten we nog wat langer, maar als het dan niet ophoudt besluit Leraar Jaap dat hij de schapen gaat laten ophalen door één van zijn eigen goedgetrainde honden en dat we de les binnen gaan doen in de schuur. Een schuur helemaal gevuld met stro en hoopjes schapendrop. Eerst gaat Miss Bera erin rollen. Ik weet niet wat ik zie. Oh, zegt Jaap geruststellend, dat doen ze hier allemaal… Dan ontdekt Miss Bera de dropjes… Alles wat ze doet, de schapen ziet ze niet. En al gauw – na 25 minuten – zegt De expert op dit gebied: “Dit wordt ‘m niet.” Ik, als bazin, ben ontroostbaar en probeer het nog over een andere boeg te gooien, maar Jaap is resoluut: “Miss Bera is afgekeurd.”

De week erop gaan we op gesprek bij de volgende schapenhoedster, want we geven de moed nog niet gelijk op. We gaan naar Twent Heimer, die op een prachtig landgoed woont in Twente. En omdat we daar toch moesten zijn voor een kinderfotofeest, op locatie in Almelo, maken we er gelijk een midweekje van. We maken kennis met haar 7 honden, allemaal hoeders.

Terwijl ik druk ben met de honden en met een gans die op eieren ligt en heel hard tegen mij en de honden blaast, maakt Wim een soort van making-of foto. Ik snap er niet veel van, hij roept steeds naar me: “Blijf staan! Blijf zo staan!” En nog een paar keer heel dwingend BLIJF STAAN!” Ik hoor de schapenhoedster wat gniffelen en ik kijk achterom…. Ik schrik me een hoedje! Staan er twee ezels achter mij met hun bek al weid open, klaar om aan te vallen! En de honden spelen gewoon verder, alsof er niets aan de hand is.

Of stuur een emailtje naar info@koninginvanpieterburen.nl, dan schrijf ik als je dat wilt een leuke boodschap voorin.
Met prachtige illustraties van Martine Versluijs. ‘Puppy Eyes studio’