‘KillerSka’

KillerSkaSkaga heeft waarschijnlijk een spoedcurcus ‘killen’ gehad van Miss Bera en dit keer met veel succes. Madameke schrikt er zelf erg van, dat het dan nu eindelijk gelukt is. Vanochtend komt ze na lang zeuren toch naar binnen met iets groots bruins in de bek. Ik heb gelijk hele enge associaties erbij en denk aan het ergste… Vleermuis, grote dooie rat. Ik roep gelijk Finkie wakker: Help, wakker worden drafkoomn helpen gelijk kom KOM KOMDRAF!!! SCHIET OP Alsof m’n eigen leven aan een zijden draadje hangt en Skaga kijkt me verschrikt aan en laat gelijk haar dikke enge buit vallen vlakbij mijn bed. Ze jumpt een paar keer in het rond en kwispelt haar staart er bijna af, zo blij en trots, maar weet ook dat ze het niet meer mag vast pakken. Maar dat hoeft ook niet vrouwtje, zie je haar denken, dat is een mooi cadeautje voor jou!IEEEEWWWWWWWWWWW Onze redder/SugardaddyFinkie buigt zich inmiddels over de trofee en het blijkt een vogel te zijn. Hij is nog warm, dus vers van de pers. Ik kijk mijn kleine killerSka aan en vraag me af, vind ik jou nog wel lief? JAJAJA, vrouwtje, straalt uit haar oogjes , ik jou wel hoor! En Miss Bera kijkt me aan, alsof ze er niet bij hoort, maar ondertussen.
Wij hebben een grote tuin en een privé-binnenplaatsje waar de dames ‘s nachts of ’s ochtends vroeg op mogen, zodat niet de hele buurt wakker geblaft wordt, of als het snel even moet, zoals vanmiddag toen we ons powernapje gingen doen met z’n allen. Daar blaffen ze niet zo gauw, omdat ze niet zo kunnen racen qua grootte. Er was me al een tijdje een soort van poepgeur tegemoet gekomen, dat ik dacht huh is dat nou buiten of ben ik het zelf , dat ik in bed heb gepoept. Bera had al een paar keer drammerig gekreund dat ze ook op bed wilde, tenminste half slaperig dacht ik dat. Maar toen ik mezelf verplichte eraf te gaan, zag ik dat Miss Bera hoge nood had en gelijk de struikjes inschoot en Skaagje erachteraan… Zo begon het tweede killeravontuur vandaag… Nog niet echt doorhebbende dat er ook diarree aan de orde was wachtte ik geduldig tot de dames alledrie weer naar binnen wilden. Maar Skaagje kwam niet en kwam echt niet, ook niet toen ik verleidelijk riep dat het kluifjestijd was en ook niet toen ik de andere dames verplicht aan het blaffen had gezet en ook niet toen ik zelf als een wolfje zelf ging huilen, wat normaal ook wel es helpt en ook niet toen ik kwaad ging roepen. Niks hielp en de andere dames wilden ook niet meer naar buiten om de jonge onderzoeker even voor mij op te halen. Gatverdarrie, er zat niks anders op, ik moest zelf gaan kijken waar ze was, op blote voeten, want ik was te lui om m’n schoenen aan te doen.En wat ik toen zag vond ik ondanks alles ook wel weer aandoenlijk. Voor me sprong een dartel hertje heen en weer, rondjes draaiend springend in de lucht en tegelijk vloog er ook steeds wat mee de lucht in waar ze dan weer met haar pootje tegenaan sloeg. Net toen ze het opving in haar bekje, riep ik SPUUG en ja hoor, ook Skaga deed het gelijk, alsof het een natuurcommando is. Trots rende ze naar me toe en met moeite ging ze ook gelukkig mee naar binnen. En ik, nog even snel checken met blote voeten of er iets nog leefde, niet te dichtbij, het zou me kunnen grijpen. En daar lag tussen de te vroege herfstblaadjes een dood muisje… nog aan één stuk, net als de vogel van vanochtend. RedderFinkie loste het weer op voor ons en heeft het lijkje verwijderd. #neveradullmoment #lovingicelandics