En toen was onze sweetie, onze hartendief 15 jaar!
En dat hebben we gevierd met 10.000 knuffeltjes!

En dan opeens hebben we een Sit-In. Super spannend.
Finkie is houtjes aan het zagen en heeft een matrasje neergelegd voor ons allemaal, maar wij moeten eerst keurig wachten totdat alles goed ligt, misschien mogen wij er dan ook op. We hopen van wel.

Miss Beertje en ik doen elke dag een dieetwalk. Daarna ontmoeten we onze vriendinnen en gaan we nu veilig on toer in onze bus met Finkie richting de Eemshaven.
#plukelkedag #coronaveilig
En nee, ik zwom zelf niet mee!

Ik ben echt niet stout hoor. Ik heb vandaag echt niet bijna een eend te pakken gehad, een hele dikke. Ik ben niet over de sloten heen gesprongen. Ik ben echt niet in de drepstinksloot gegaan. Ik ben niet stiekum uit m’n halsbandje gevlogen hoor, ik niet.
Ik heb ook niet opeens tegen vogels geblaft.
En ik ben ook niet het weiland in gerend, ik echt niet, ik doe zoiets niet.
Was getekend Miss Bera.

Kijk nou hoe zielig! Ik schiet in de lach en moet denken aan één van mijn mastiffs vroeger, Wubbe, een hele stoere, maar met oh zo’n klein hartje. Op een dag liep ik met hem door Harlingen en opeens zag ik dat hij steeds z’n voorpoot omhoog deed tijdens het lopen, maar zag ik het nou goed? Ja hoor Hij deed het alleen als ik keek. Maar goed we gingen toch maar naar de dierenarts ermee. Het bleek voor 95% aanstellerietus te zijn en voor 5 % een verstuikt teentje. Miss Bera doet hetzelfde, steeds als ik kijk dan gelijk het pootje omhoog en ook een beetje haast schamend schuldig erbij kijken. En zeg nou zelf is het geen aandoenlijke aanblik? Dokter Finkie gaat haar onderzoeken en masseert haar pootje even voorzichtig en ja hoor:
G E N E Z E N !

Dan natuurlijk weer iets supervrolijks. De verjaardag van onze Miss Bera!
Dit schreef ik op facebook, ook naar aanleiding op het vorige stukje en alle lieve hartverwarmende meelevende reacties die ik daar op kreeg:

Heel erg bedankt voor de fijne reacties van jullie allemaal. Het gaat gelukkig heel goed met Bera. Gisteren heeft ze veel overgegeven, logisch wel denk ik, maar vandaag eet ze weer als de beste! En wat dacht je wat? Onze fotomodel is jarig vandaag! Miss Bera 9 jaar! Mijn sweet baby, van harte gefeliciteerd en dat we nog lang van je knuffelvachtje mogen genieten en van je oneindige pretoogjes en je dansereslenigestoereatletische lijfje.

Stukje gisteren geschreven op mijn Facebookpagina:

Meestal schrijf ik vrolijke dingen of iets minder vrolijk maar dan toch met een kwinkslagje, zodat je erom kan lachen na die tijd. Ik hou ook niet van negatieve dingen. Ben soms zelfs TE optimistisch. Code rood ken ik eigenlijk niet. Ik heb het er wel es over met Twent Heimer, bij sommigen is het glas altijd half vol en bij andere altijd half leeg, nou bij mij stroomt het glas gewoon over… Maar wat ik nu ga opschrijven is zo erg, dat je er helemaal niets maar dan ook niets vrolijks bij kan bedenken. Mijn allerliefste echt allerzoetste Bera is vanmiddag bijna verdronken. Ze werd overvallen in ons lievelingsbos, bij Wehe den Hoorn, door gemuilkorfde staffordshires en een gemuilkorfde rottweiler. Ze liepen los en ik zou net Skaga dan ook maar weer loslaten toen het gebeurde. Ze dreven Bera hardhandig met z’n allen het water in en kopje onder. Bera is zeker minuten lang onder water geweest. Wat een rotsituatie. Ik heb m’n longen uit m’n lijf geschreeuwd en Wim ging er bijna in toen opeens de honden van haar af gingen en ze weer boven kwam. De doodsangst stond op haar wit weggetrokken bekje… Wat ik toen heb gedaan is toch contact gezocht met de eigenaren, eerst keihard scheldend, ook omdat ze gewoon doorliepen… één meisje bleef wat achter en wachtte toch op mij. Wim bracht inmiddels de hondjes naar de camper terug. Bij haar aankomend keek ik in een heel lief zacht open gezicht en heb ik sorry gezegd voor mijn schreeuwen en scheldwoorden en zij zei ook sorry voor het gebeurde. Het andere ook heel aardig meisje kwam ook dichterbij en zo kon ik toch es vragen waarom ze überhaupt gemuilkorfd waren. Nou dat was vanwege het ras, maar vervolgens hadden ze helemaal geen riemen mee, wat me weer woest maakte. Het waren geen killers zeiden ze, nee, maar ik hoop toch wel dat ik tot ze door heb kunnen dringen dat het bijna te laat was in dit geval, even later en Beertje was dood geweest. Ik heb ze ook laten beloven dat ze voortaan altijd riemen mee nemen. Maar eerlijk? Ik hoop ze nooit meer tegen te komen.
Mijn Beertje, het had niet veel gescheeld. We hebben samen gehuild, van verdriet, van blijdschap en van shock. En we vieren het leven weer opnieuw met volle teugen!

Today is was and is Loki’s day.
And as you can see he liked it very much all the attention.
First we had the start of the new ringtrainings and then up to the photostudio. He turned out also to be a real good patient model. Loki is now almost 17 months old. Time flies.
Enjoy our photo’s!

Zou het echt kunnen dat een hond ook ADHD heeft? Met Jongedame Skaga heb ik sterk het vermoeden dat dit echt zo is. Laat ik jullie vertellen hoe vandaag de dag verloopt…
Zoals alle dagen deze week neem ik Skaga mee naar het pleintje en begin aan de oefeningen, want vanavond is er weer training voor gevorderden II. We beginnen met de dansoefeningen(jaja niet voor vanavond maar voor de veel belovende videoclip met dansende IJslanders met Gre Parelmoer in 2020) Skaga is zo blij en kan niet wachten om te beginnen. En dan gebeurt er altijd iets waardoor ik helemaal de slappe lach krijg, elke dag weer opnieuw, dan staat dat jonge Bambietje voor me en doet overdruk en overenthousiast binnen 1 minuut(echt stel het je even voor!) alle dansoefeningetjes achter elkaar, zonder dat ik ook maar één commando geef! Ik ben dan compleet slappelacherig in de warrie… moet ik haar nou wel of niet daarvoor belonen? Ik pak haar lekker stevig beet en geef haar ruige knuffels. Ik heb ja zelf ook ADHD, dus dat matched wel. En dan gaan we het serieuze werk doen. Keurig doet ze alles. Zelfs het commando ‘pang’ doet ze (misschien per ongeluk) goed. De oefening ‘plaats’ gaat ook twee keer goed, drie keer bijna en de laatste twee keer zie je haar denken “Alweer?” Dan gaan we naar de training in Warffum bij Ronald van Kampen. Ohoh wat heeft ze er veel zin in, het is echt haar ding. We hebben een uur les en ik merk aan haar dat het wachten haar vaak te lang duurt en dan gaat ze keten tegen me, dwz mij strak aankijken en heel gemeen brutaal snerpend een blafje mijn richting eruit persen. Zo van “Kom nou maar op met je brokje, ik heb er zin in en ik heb honger”. Haar avondeten zit namelijk in mijn beloningstasje. Bovendien het DUURT haar te lang. Dus doe ik stiekem wat dans oefeningetjes tussen door, heel stilletjes, om niemand te storen. En het werkt, Bambi geniet en ik dan ook.
Thuis gekomen vraag ik aan mijn nieuwe B&B gasten of ze van honden houden en of ze nog even een showtje willen zien van onze jonge Skaga. En ja hoor, hilarisch doet ze precies wat ik wel verwachtte, binnen één minuut alles weer achter elkaar. We sluiten lachend de dag af en gaan tevreden slapen. Dromen van zondag, want dan gaan we schapen drijven in Noordwijk met Ingeborg.

Wat een verschil! What a difference, one year later!