Freyja I was mijn allereerste kennismaking met de IJslandse hond, het ras. Freyja zat al een half jaar in een dierenasiel omdat haar oude bazin na een aantal jaren ziek te zijn geweest was overleden en haar familie werkte en zo haar niet kon verzorgen omdat Freyja net als andere IJslandse honden niet goed alleen kon zijn. Alleen was ze ook nooit, zo hoorde ik later van haar familie, want alle dagen lag ze lekker met haar vrouwtje tv te kijken op bed en, jawel je hoort het goed, Verkade chocolade te eten. Eenmaal in het asiel was ze dus ook diep ongelukkig, at ze niet meer, alleen stiekum ’s nachts en vervreemde, vereenzaamde, werd erg onzeker en nerveus. Bleef wel heel lief.
Bij mij was net een schotse collie overleden, die ik een aantal jaren had gehad en zo ging ik langs het asiel om te kijken of er een nieuwe lieverd zat die bij me paste… Ik vond niets, meeste honden te druk of niet lief genoeg, onbetrouwbaar bij katten. En katten daar had ik er 14 van thuis zitten!
Ik zou net weglopen, toen Rony van het asiel me terug riep. Of ik even geduld had want er was een hondje aan het wandelen die ik misschien wel leuk zou vinden. Een soort mini-collietje zei ze me. Toen ik Freyja aan zag komen lopen was ik niet op slag verliefd want inmiddels had ik gehoord dat ze niet met katten kon. Ze was door de buurkatten vaak gepakt op haar oogjes. Tja… wat nu… Ik sprak af dat ik het twee weken een kans zou geven en haar terug mocht brengen als het echt niet ging. Dus Freyja ging mee in m’n oude rammelbus op naar Pieterburen. Doodeng vond ze het en zat heftig te trillen en te hijgen.
Ik hou helemaal niet van zenuwachtige hijghondjes, dus ik gaf al bijna de moed op.
Eenmaal thuis ontdooide ze wat en week niet van mijn zijde. Als ik haar mee op visite nam dan begon ze net zolang te hijgen, zittend naast me, dat we weer naar huis gingen, veel te bang dat ik haar zou dumpen ergens en haar dan zou verlaten. Met de 14 katten ging het wonderlijk heel goed, ze had heel snel door dat zij hier ook woonden en binnen een week lag ze tussen hun in te slapen op het grote bed. Buiten bleef ze er nog op jagen, maar dat werd steeds minder gelukkig. Ze was 7 jaar en ik besloot datgene te doen wat je met pupjes doet in de socialisatieperiode. Ik zocht extreme dingen met haar op… Keiharde kermis, drumbands, die had je toen nog wel, zie ze nu eigenlijk nooit meer. Zette haar soms op een druk plein vast aan een paal en liep dan een poosje weg. Wat ik had gehoopt gebeurde gelukkig vrij snel en ze werd nu kalmer in gewone situaties. Ze mocht blijven en we hebben een fantastische 7 jaar nog met haar gehad, op vakantie naar Spanje in onze bus, mee naar optredens, ze was blij als ze maar mee mocht.
Ze stierf op 14 jarige leeftijd. Onze lieve Freyja I, we zullen je nooit vergeten…
Voorkant ansichtkaart met HKH Astrid van Roze & HKH Freyja I
Achterkant ansichtkaart Koningin van Pieterburen
Leuke anekdote, ook in Den-Haag hebben we een keer een hele stapel stiekum in een standaard gepropt voor de verkoop, in een toeristisch straatje to Het Binnenhof! En ook eentje opgestuurd naar Koningin Beatrix.
